Wujot2

Jeżdżąc wysoko trzeba być przygotowanym na duże wahania temperatur czy nawet letnią śnieżycę. Plecak o tyle nie jest problemem, że raczej upału nie będzie jakkolwiek na słońce trzeba mocno uważać. W każdym razie bez plecaka na całodzienną wyprawę w góry, szczególnie ciut wyżej, bym się nigdy nie wybrał.

To jest trasa na wysokości 2500 - 3000 m npm. Bez podwózki bardzo trudna do zrobienia. Parę fot z takich wyjazdów.

Każdy większy ośrodek w Austrii, Francji, Szwajcarii czy Włoszech spełni te kryteria. Jest kilkadziesiąt takich lokalizacji a przy troszkę innym podejściu - kilkaset. Podstawowe jest zadanie sobie pytania czy w tym środku sezonu warto pchać się do takiego na przykład Mayrhofen bo jest 100% pewności tłumów. Drugie pytanie czy warto jechać gdzieś daleko w Alpy (Francja, Włochy, Szwajcaria) czy wybrać najbliższą Austrię. Dalsze lokalizacje (Włochy, część Francji) dają większą szansę na słoneczne dni, wyżej położone ośrodki z kolei szansę na dobre off piste i prawdziwie górskie klimaty. Ale najbliższa Austria to jest blisko połowę krótszy dojazd a można też się często lepiej najeździć. Ale jak powiesz byłem w Zillertalu to wszyscy powiedzą "wow". A jak powiesz, że jedne z najlepszych jazd miałem w Planneralm to efektu nie będzie. Magia wielkiego działa. Żeby nie było - duże ośrodki naprawdę dużo oferują. I dlatego też ściągają tłumy. My standardowo, w topowym okresie unikaliśmy uznanych ośrodków. Często bywaliśmy wtedy np w Ost Tirolu. Parę niewielkich ośrodków ale dało się pojeździć tam znacznie lepiej. Zaliczyliśmy wtedy też karnet Schneebaren i ośrodki Górnej Austrii, Karyntię (mimo wszystko mniej obleganą). Odpowiedz czy odległość i czas dojazdu gra rolę. I czy musisz mieć się czym pochwalić. I czy chcesz celować w słońce na stoku. I czy lubisz tłumy. Ponieważ w lutym wszędzie powinny być dobre warunki narciarskie to musisz też sobie odpowiedzieć czy wolisz jeździć w linii lasu (ośrodki nisko położone), które dają osłonę przed wiatrem i bardzo ułatwiają jazdę w mgliste dni czy wolisz otwarty wysoki teren. W drugim przypadku mógłbym polecić SFL bo dużą część stoków ma tam ekspozycję południową więc jest nasłoneczniona, ale nie roztapiana (co ma już często miejsce w marcu). Ale gwarantuję sporo luda w tym terminie.

Napisałem, że narciarze kupują kurtki z membraną a w deszczu nie jeżdżą. W niewielkim jeszcze paru maniaków się znajdzie (i ci mogą kupić takie ciuchy). Sam do nich też należę. Ale w solidnej ulewie nie ma, ani możliwości, ani sensu jazdy. Człowiek wtedy jak najszybciej szuka schronienia. Tak czy tak myśl była taka, że zdecydowania większość HS nie potrzebuje. Wszystko co napisałem dotyczy kurtek, bo sens spodni HS w narciarstwie jak najbardziej widzę.

Kupuj, wykorzystaj, ciesz się każdą chwilą. Tak aby było co wspominać. Bo to rzeczywiście może być 5 minut. Życie czasem, a nawet często, niesie różne niespodzianki...

Od dwóch lat używam https://8a.pl/kurtka-skiturowa-dynafit-radical-infinium-hybrid-jacket-storm-blue Moim zdaniem to jest najciekawszy trend, czyli kurtki szyte strefowo. Może to być na przykład model z grubszym materiałem na ramionach czy rękawach i sporo cieńszym w pozostałych miejscach (są takie modele np Arceryxa). Ale jeszcze lepiej jest jak u tego Dynafita. To co jest niebieskie jest wiatroszczelne, reszta elastyczna i dobrze oddychająca. Z przydatnych bajerów są jeszcze wywietrzniki wzdłuż rękawów a nie pod pachami (co docenią gravelowcy). Tej kurtkę używam od października do marca do jazdy na rowerze. Sprawdza się kapitalnie bo z przodu ciepło, a z tyłu nie jest mokro. Zakładam pod to xbionic, który z tym współpracuje modelowo, i do 0 stopni jest komfortowo.

1. Fundamentalnie odniosłem się do Twojej wypowiedzi gdzie, jak widać, pomieszałeś membranę z laminatem. Napisałeś o mitycznej wyższości membrany Goretex Pro nad innymi. I jak już pewnie się połapałeś nie ma takiej wyższości bo membrana jest ta sama. 2. Z Goretex Pro wykonuje się głównie kurtki wyprawowe czy przewodnickie, w terenie który rzeczywiście daje wyzwania. Mówienie o tyrce na krzesełkach jest wprost dowcipem. Tam nawet puchówka na nylonie 75 g/m2 się sprawdzi. 3. Cywilne lodowce to zwykłe stacje narciarskie, niczym ale to niczym specjalnym się nie różnią od zwykłego ON. Trochę wyżej, trochę bardziej płasko i nudno, częściej wieje i bywa chłodniej. Zero emocji. 4. Na niecywilnych lodowcach zaliczyłem pewnie z 100 dni robiąc sporą część kultowych alpejskich trawersów. Były tam elementy wspinaczkowe, jazda na stromych przetworzonych stokach jakich normalny narciarz nawet sobie nie wyobrazi. Czasem przy wiatrach przy których stacje od dawna nie kręcą. Wszystko w kurtce na materiale Goretex Paclite (czyli bardzo lekkim) - STRAT ZERO. ------------------ Od dawna nie mogę pojąć dlaczego niektórzy narciarze wybierają ciężkie wielowarstwowe, pancerne i dzięki temu nieoddychające kurtki zamiast elastycznego, przylegającego do ciała (aerodynamika) SS. Z membrany nie ma korzyści (bo w deszczu i tak nikt nie śmiga), z pancerności też (bo nie jeżdżą po lesie a tam rzeczywiście warto mieć solidną tkaninę). Po cholerę dźwigać 1,2 kg jak 0,6 wystarczy?. Ten Schoffel robi na przykład takie sensowne kurtki SS https://stsklep.pl/kurtki-narciarskie-meskie/6418-44243-kurtka-narciarska-meska-schoeffel-kals.html#/15-kolor-zielony/305-rozmiar-48 Goretex Infinium, krój techniczny (blisko ciała) - sensowny wyrób.

Wszystkie laminaty goretex mają identyczną membranę. Mówienie o tym co jest na górnej półce jest bez sensu bo zależy od oczekiwań. Ja na przykład nie kupię kurtki z Pro bo jest zbyt gruba i toporna. I dla mnie to nieprzydatna półka. W odzieży narciarskiej podwójnie nieprzydatna (dla amatorów). Nie jest prawdą też wskazywanie na taką a nie inną hierarchię. Na przykład w odzieży biegowej bardzo dobre recenzje ma eVent DVL czy neoshell, też membrany Pertex. W parametrach niczym nie ustępują Gore. Może poza bardzo specyficznym Goretex Shakedry.

W mętnej wodzie grube ryby pływają 😉

Ścieżka to chyba ma być przechodnia a nie przejezdna. No chyba, że przechodzą nią przyjezdni. Jest sporo fajnie nieprzejezdnych ścieżek. Do moich ulubionych typów należą: stare miedze obsadzone krzewami. I jak przestają tam jeździć traktory to one zaciskają się od góry. I początkowo tylko trochę obtłukują kask, później musisz się pochylić nisko nad kierę. Aż nadchodzi moment po paru latach, że nie da się jechać, jakkolwiek czołgać się da. Inny przykład to działalność ZULi - potrafią tak zniszczyć drogę, że jest już naprawdę nieprzejezdna żłobiąc koleiny na metr głębokie. Wygląda to jak transzeje wojenne. Z buta dasz radę ale rowerem bez szans. Nie mówię, że też jest trochę górskich ścieżek, że jazda jest praktycznie niemożliwa. Kolejną super atrakcją jest ścieżka zarośnięta pokrzywami do wysokości dwóch metrów i masz alternatywę przebijać się 300 m w cieniutkich naciąganych nogawkach (które tylko troszkę chronią) albo dymać kilkanaście kilometrów dookoła. A jesteś w dramatycznym niedoczasie. To jest wariant z wędrującym "nie" - "ścieżki nieprzejezdnej dla normalnych a przejezdnej dla nienormalnych". Tak, ze jest sporo możliwości z nie.

Ok to jestem mało (albo zbyt) domyślny 😉 Akurat siedzę nad trasą co mi bardzo na niej zależy. I narysowałem sobie wariant podstawowy (niebieska szeroka). Zerkam na trailforks i widzę rekomendację. Patrzę na mój program i identyfikuję linię. teraz pięć klików, co trwały krócej niż napisanie o tym i mam. Mogę luknąć nawet na profil i widzę stopniowanie. Akurat tego nie wykorzystam bo program jest bardzo napięty, ale w innych okolicznościach... Z wielu dziwnych ścieżek ktoś wybrał tę, lepiej skorzystać z tego, niż sprawdzać czy przypadkiem coś jeszcze zapasi.

Odniosłem się tylko do tego co napisałeś (jako radę) w kwestii, że komoot zrobi sam pętle. Natomiast trailforks jest specyficzną wisienką na torcie. Z racji zawartości, której gdzie indziej nie ma, a tworzonej przez społeczność. I 100% zgadzam się, że multum rzeczy tam nie ma. Nie mniej te które są bezcenne bo tylko tam dostępne. Szukam tam wyłącznie podpowiedzi, nic więcej. Nie używam tej aplikacji, bywa, że ściągnę ślad, ale często otwieram trailforks z podkładem OSM, na drugim ekranie Locusa z tą samą mapą i projektując swoją trasę przerysowuję orientacyjnie te wybrane linie (a tak naprawdę wyłapuję początek i koniec). To są z reguły krótkie odcinki i przybliżoną łamaną bez problemu się poprowadzi. Przecież to są zapisy użytkowników i to niezbyt dokładne. Tak jest najszybciej i najwygodniej. Ogólnie mamy od dawna problem nadmiaru informacji, tysiące śladów o wątpliwej jakości i globalne śmietniki (jak komoot, Traseo). Pod tym względem trailforks jest przyszłościowe bo nie generuje redundancji. Ale podkreślam, że to jest pomoc w wyszukaniu ciekawych linii. --------------- Nie wiem jak Ty pracujesz ale ja mam program, który pozwala mi pod spodem wyświetlić dowolny ślad albo trasę. Mogę je wyświetlić jak chcę, na przykład szeroką bardzo jasną linią dowolnego koloru. Podświetlam sobie na mapie więc moje wybrane kawałki (aby z nich skorzystać albo je omijać), wrzucam zapisy innych lub gotowe trasy. I na tym podkładzie po wierzchu rysuję co chcę. Interfejs rysunkowy jest znakomity, natomiast poprawianie gotowej i zapisanej trasy jest dość upierdliwe i często lepiej jest na nowo na wierzchu narysować nową.

Staram się nigdy nie jeździć dwa razy tego samego. Czyli poruszam się "z definicji" tylko w nieznanym mi terenie. Ale oczywiście nie gardzę możliwym wsparciem. Przekonałem się, że warto poświęcić więcej czasu na planowanie. Po prostu to się bardzo opłaca. Przeważnie robię pierwszy wariant trasy, po czym zaczynam się przyglądać dokładnie wszystkim elementom i je poprawiać. Z reguły trzecia trasa jest tą co jadę. Ale w telefonie mam wgrane warianty oraz opcje awaryjne.

Do komoot czy mapy.cz też należy przy automatycznym projektowaniu podchodzić z pewną rezerwą. Raz, że w wyjściowych mapach (OSM) są błędy, które dość łatwo można wyłapać robiąc to samemu. Wynika to z niezamkniętych węzłów, przez co program wyznacza objazdy. Obrazowo traktuje skrzyżowania jakby ktoś w ich poprzek postawił nieprzejezdny szlaban. Mając wizję trasy łatwo to wyłapiemy i poprawimy, a w automacie nawet nie zauważymy. Pomijając, że nawet nie wiem czy to się da wyedytować. Oddzielną kwestią jest to, że tworząc wycieczkę biorę pod uwagę różne czynniki, o których komoot nie ma pojęcia. Na przykład, że stare drogi leśne są 10x ciekawsze od nowych (a to widać na mapie od razu), że dukty wzdłuż cieków są najlepsze, że drogi polne są tylko wtedy 100% przejezdne gdy mają kontynuację w leśnych. Patrzę, też na strony świata uwzględniając nasłonecznienie czy kierunek wiatru. Przy mtb podstawowe jest zaplanowanie wygodnych podjazdów (mogą być asfaltowe i najlepiej do 10%), za to zjazdy najlepiej gruntowe, skaliste i strome. Do tego dochodzi uwzględnienie innych atrakcji (zbiorniki wodne, zabytki, rezerwaty itd). Może się zdarzyć, ze jedna trasa będzie nudna pod każdym względem, a druga, na równoległych drogach, naładowana atrakcjami rowerowymi i wizualnymi. Dobrym punktem jest tutaj odbicie się od oficjalnych tras rowerowych czy PTTK. Z reguły ktoś tam wykonał robotę. Czasem znakomicie, czasem tak sobie. Ale jednak. Nie mniej to, plus uważne czytanie mapy, daje szansę na bardzo dobrą trasę. Te tryby automatyczne to trochę jakby program miał wyznaczyć atrakcyjną pętlę po Wrocławiu - nie mogłoby się to udać w stopniu zadawalającym. To o czym napisałem wydaje się dość skomplikowane. I tak jest na początku ale po kilkunastu pętlach przychodzi wprawa i wszystkie te terenowe czynniki wyłapuje się automatycznie. Człowiek widzi od razu co się w danym obszarze dzieje, gdzie są tajne spoty znane tylko lokalsom. Gdzie poruszają się ZUL-e, którędy maszyny rolnicze. No i wędkarze - najlepsi sprzymierzeńcy rowerzystów. Pochwalę się moimi ostatnimi >400-oma trasami lokalnymi (czyli Dolny Śląsk, Łużyce, Śląsk, Woj. Lubuskie). Wcześniej nie przykładałem większej wagi do dokumentowania drogi. A tutaj ulubiony region: Rudawy Janowickie, Góry Kamienne i Suche, Wałbrzyskie, Góry Sowie. Jeszcze jest Ziemia Kłodzka - ale się nie zmieściła... Wszystko "ręcznie" zaprojektowane tak aby przy minimalnym zaangażowaniu wyjeść cały miodek.

Na większości jest łatwa - powiedzmy jak s4, tyle tylko, że ze względu na naturalny charakter są podjazdy, zjazdy. Natomiast Diabelska Kręgielnia a i dojazd do niej są trudniejsze, powiedzmy poziom D z SG. Tyle tylko, że konsekwencje wypadnięcia mogą być tutaj większe. Są też fragmenty naprawdę wąskie, ledwo na kierę, a trzeba tam ostro młynkować. To są "naturalne" trasy, gdzieś tam jest może czasem usypana banda. Z tego powodu trudno porównuje się ją z bike parkami. Dla mnie są po prostu przygodą.

Wow. Wielkie WOW. Człowiek uczy się przez całe życie 😉 😉 Trailforks to dosłownie jedyna sensowna aplikacja dla kochających mtb, xc, enduro, dh. Opisane są tam nieformalne, a istniejące w terenie linie, które dodali pasjonaci takiej jazdy. Te linie często utrzymywane są przez miejscowych "wolontariuszy" i wielu z nich nie ma na OSM. Jest opisany ich stan (z datą) i stopień trudności. Pierwsze co robię w danym obszarze to zaglądam na Trailforks, aby zobaczyć co tam jest najlepszego. Bo informację dodają tam tacy jak ja, a nie kartografowie. Abyś miał pojęcie to zamieszczę parę linii z Trailforks. Na początek taki bardzo syntetyczny widok który jest na otwarcie. Rudawy Janowickie, tutaj od razu widać co jest polecane. Można przełączyć się na OSM (na którym działają praktycznie wszystkie aplikacje w tym i te co je wymieniłeś). I tutaj widać co jest na OSM a czego nie ma. Byłem kiedyś na trasie z Zielonej Góry (szlakiem Dziadoszan) ale skoro się tam tłukłem to postanowiłem zajrzeć na Trailforks i okazało się, że na Górze Wilkanowskiej jest kupę linii. I teraz klikam na linię otwiera się metryczka a z niej dalej foty i filmiki z tego miejsca. I jeszcze jeden bardzo uczący przykład. Wzgórza Strzelińskie. Zobacz, że tutaj też bardzo mało znajdziesz na OSM. Klikam na Barbarossa i podświetla się cudowna pętla, która znana jest tym co ją znają. Mamy zaznaczony kierunek co w jeździe mtb jest absolutnie kluczowe. Możemy też sprawdzić po kolei odcinki na ile są trudne. W każdym razie Barbarossa jest kapitalną przygodę gdzie nikogo nie spotkacie, gdzie są totalnie luzackie kawałki w pięknych okolicznościach oraz takie gdzie można się zabić. Ale oczywiście tylko jak ktoś chce. Jak ma się do tego takie narzędzie do mapy gdzie nie ma żadnej istotnej informacji z punktu rowerzysty a w dodatku nie ma narysowanych najfajniejszych ścieżek??? Pytanie retoryczne. Można jeździć 10 lat i nawet nie wiedzieć, że są takie miejsca. Po sprawiedliwości napiszę, że na trailforks w Polsce wielu rzeczy nie ma. Wjechałem kiedyś omyłkowo na jakiś szczyt w okolicach Bielawy. Patrzę a są tam wyraźnie jakieś ścieżki dh. Mówię sobie - trzeba to sprawdzić. I rzeczywiście były tam kapitalne linie, gdzieś się to rozgałęziało, gdzieś łączyło. Było bardzo stromo, wąsko a jednocześnie ekscytująco. System był pewnie większy. W domu zajrzałem do aplikacji i... nic. Pusto. Miejsce jest tajnym spotem paru lokalsów. Z moich obserwacji wynika, ze wszędzie gdzie jest stromo, a nie ma bardzo dużego podszytu, są wariaci, którzy coś tam wymodzą. Przejechałem multum takich miejsc, bo jestem czujny jak tropiciel indiański. A do tego zaglądam na trailforks. 🙂 Zaplanujesz sobie z komoot - he, he, dobre sobie.

Ile waży wszystko (po modyfikacji)? Ile masz skoku (i jaki) dropper?

Dokładnie, zamiast aluminiowej sztywnej rury używa się lekko "bujającej" rury z włókna węglowego. Co do hamulców to po prostu musisz mieć odpowiednią pozycję i zablokować rękami (a jak zjeżdżasz to też stopami) ciało. Ostry hamulec to duży plus. Powinieneś go sobie dokładnie wyregulować do palca i dłoni. Masz tam taką śrubkę, którą regulujesz zasięg klamki. A kąt dopasowujesz do dłoni przez obrót całego zacisku. Warto poświęcić na to chwilę czasu.

Bo pięknie amortyzuje. Sztywna sztyca węglowa pracuje akurat tyle ile trzeba. Te najdroższe inaczej pracują przód -tył i na boki

Sztyca węglowa.

Tylni zawsze będzie słabszy od przedniego co najmniej 2x. Ale to nie ma znaczenia bo hamuje się bardziej przodem jak tyłem. Wielu ludzi (w tym i ja) stara się tego drugiego w ogóle nie używać.

A to prawda, czasem nie wiadomo z jakiego powodu dzieją się rzeczy irracjonalne. Czy to strzała miłości albo wręcz przeciwnie - jakaś magnetyczna niechęć co łączy byty. I nic nie poradzisz - gryzą się jak psy.

Oczywiście, do pewnego stopnia można przegadać tematy a później bez farmacji się nie obejdzie. Czasem są przypadki beznadziejne i nic, nawet chemia, nie pomoże. Być może tutaj ta konkretna trauma wyzwoliła/odsłoniła jakieś procesy psychiczne nad którymi nie było możliwości zapanowania. Różnie mogło być. Najwygodniej stoicko przyjąć, że skoro jest jak jest, to widocznie tak musiało być. Gdyby nie wypadek, być może bohater byłby dzisiaj spełnionym i szczęśliwym człowiekiem. A może coś innego wyzwoliłoby jakieś traumy, bo może coś w nim jest popsute. A może zabiłby się podczas wspinaczki. Wtedy ten wypadek uratowałby mu życie... Te rzeczywistości równoległe... 😉

Szczęście to podstawa. Ale w tym konkretnym przypadku gdyby zamiast bohatera podstawić kogoś innego to mogłoby się okazać, że nie ma o czym pisać tekstu. Bo po prostu 95% "wypadkowych" wspinaczy (tak sobie strzeliłem) dałaby sobie radę poukładać życiu. A tutaj jest rozpamiętywanie po latach, zastanawianie się nad losami i zasługami tego uratowanego. Siedzi w domu i płacze. Ale nie pomyśli co przez te lata należałoby robić, choćby aby wspomóc rodziców. Ta historia jest smutna, bo nie znalazł się nikt kto mógłby wyprowadzić bohatera z marazmu. Bo jak widać nie każdy potrafi pozbierać się sam. Bohatera mi żal, nawet bardzo, podobnie jak i wszystkich, którzy nie mogą dać sobie rady z traumami. Ale powiedz mi jak się ma ta konkretna historia do tej, gdzie babeczka rodzi niepełnosprawne dziecko a jej "były" chłop daje nogę. Albo dostajesz na wstępie życia ciężką chorobę (przez losowy przypadek). I, jak wiesz, w naszym systemie zdechnąć Ci nie dadzą, ale żyć też nie. I NIE MASZ SZANS, nikt Cię nawet nie zobaczy. Na narciarzy będziesz patrzył jak na jakiś abstrakcyjny świat bogaczy i szczęśliwców. A w tej zlinkowanej historii wystarczyłoby się wziąć w garść. Więc mam ambiwalentne uczucia. Bo z jednej strony to współczuję, a z drugiej to chętnie kopnąłbym bohatera w zadek i powiedział co ty odpierdalasz? Weź się w garść cioto (wiem, ze to już niepoprawne politycznie).

No tak, ale kto odpowiada za dobór partnera? I kogo obciążają powstałe z tego tytułu błędy? Najogólniej to nie ma sensu wracać i rozpamiętywać przeszłości. Stało się, nie odstanie. Budujemy program pozytywny. Akurat mam doświadczenia zbliżone do bohatera gdy po wypadku miałem pokiereszowaną i sparaliżowaną rękę. Po pierwszym wygojeniu się ran zostałem akwizytorem (teraz ładnie się to nazywa przedstawicielem handlowym). Noce z plecorem w pociągach, przebieranko w poczekalni, zaciskałem bezwładną rękę na uchwycie eleganckiego neseserka i jazda na prezentacje. Miałem tak dograne ruchy aby nie było widać ułomności. Nie pytałem się dlaczego? Nie miałem do nikogo pretensji (mimo, że wypadek nie był z mojej winy). Była dwójka maleńkich dzieci w domu i życie przede mną. A po paru latach udało się sporo z tej łapy naprawić... Masz 100% racji mówiąc tyle jesteśmy warci ile nas sprawdzono. Nie mniej jednak kształtując taką a nie inną postawę wobec życia dajemy sobie takie a nie inne podstawy pod wyzwania, które wielu z pewnością czekają (czego wcale im nie życzę). Orientacja na przeszłość to najgorsza postawa jaka może być. Możemy dyskutować jakie są korzyści z orientacji na teraźniejszość vs przyszłość, ale nie ma sensu kotwić się w tym co było. Było i nieprawda.