Maciej S

Kluczem do dyskusji jest wyjaśnienie sobie co sprawia ( jaki warunek fizyczny tz kąty wektory itd.) że narta przestaje obślizgiwać się a zaczyna jechać na krawędzi ? Czy byłoby to możliwe jeśli nie byłoby tych 5 stopni ale zero albo -2 ???

Raczej nie chodzi o nacisk na zewnętrzną nartę, bo jak trafnie zauważyłeś w danej chwili raczej nie jest obciążona. Ale była lub będzie podparciem za chwilę. Rozrysowany układ pozwala sądzić, że zewnętrzna jechała lub pojedzie na krawędzi a nie ześlizgiem, co zapewnia jej angulacja kolanem. Te 5 stopni włożonego kolana da ten efekt. Rozkład sił nieco komplikuje się kiedy jedziemy na obu nartach. Mamy dwie reakcje od nart i dodatkowe napięcie mięśni. Nie lubię sprowadzania jazdy do określenia : balansowanie na zewnętrznej narcie, LeMaster sporo mówił o roli wewnętrznej.

Rycina pochodzi z prezentacji : Mechanika i techniki służące minimalizacji promienia skrętów ciętych. Nie wiem jaki był przekaz do tej ryciny, pewnie coś o wewnętrznej narcie??? Generalnie chodziło o optymalizację trasy przejazdu. Zawodnik potrafi dużo więcej.

Coś tam zostało.

Proponuje ograniczyć się do płaszczyzny strzałkowej. Na tej płaszczyźnie można wyznaczyć oś równowagi i jeśli Twój SC jest na tej osi to jesteś w pozycji zrównoważonej, jeśli SC jest za tą osią to jesteś odchylony, jeśli przed to jesteś wychylony. Oś równowagi jest wyprowadzona ze środka stopy i prostopadła do nart zawsze, bez względu na pochylenie stoku. Na płaskim jest pionowa, tylko na płaskim. Obniżenie i podwyższanie pozycji nie zmienia położenia osi równowagi ale może powodować przesunięcia SC przed ( prostowanie) i za oś( obniżanie sylwetki) Zauważyłeś to jako wpływ konstrukcji buta i wiązań.

Niżej to znaczy niżej- SC jest bliżej stopy ale licząc i oceniając po linii osi równowagi a nie w pionie. Bez świadomości co jest osią równowagi dla narciarza to nie may o czym rozmawiać. Naturalne przywiązanie do grawitacji ( pion) jest źródłem błędów i trudności, bo nasze oczy ciągle nas oszukują i uruchamiają wyuczone od dziecka schematy zachowania równowagi. Adam popatrzał we właściwą stronę ale nie doszedł do końca.

Zawodnik nie jest w pionie, pion jest nieistotny, pion go nie interesuje, pion to on rejestruje tylko wzrokiem a pozostałe narządy równowagi mówią co innego. Istotna jest oś równowagi: prosta poprowadzona od punktu podparcia ( możemy przyjąć, że to dolna narta) do SC (środka ciężkości) Czy to stanie jest wysokie? W tej sytuacji jest normalne.

Wężykiem, wężykiem: rotacja. Bez niej nie damy rady jak narty toną się w głębokim śniegu. Do tego skręt za skrętem bez przerwy bez zatrzymania.

Masz rację! Sprawdziłem w programie 2013 jest już kolano. Nie śledzę programów, zniechęciłem się w 2005, 2013 też mi nie pasował. Co do śladu ciętego: na egzaminie instruktorskim dawali dodatkowe punkty za wejście na krawędź w łuku płużnym, tyle, że to inna szkoła była, zdecydowanie więcej kolan 🙂

Polskie programy czy autorzy chyba nie podchodzą do tego tematu to pozostaje LeMaster. Co do inicjacji to nie wiem gdzie to występuje i tak do końca nie wiem co to jest ta inicjacja. Definiowano impuls skrętny tak jak to przedstawiałeś. Ale nie chcę o tych impulsach rozmawiać, bo to moim zdaniem mało pożyteczne. Sensowne wydaje mi się dyskutowanie o możliwych do wykonania sposobach przejściach i potem o sposobie prowadzenia skrętu. Dla mnie jazda ma 2 fazy: przejście i prowadzenie, następne przejście. Czasami kiedy trzeba chwilę jechać na krechę to mamy raczej wywołanie skrętu bo nie ma z czego wyjść. Przy okazji dla pługu i wszystkich ewolucji kątowych przyjmowało się, że impulsem skrętnym jest kątowe ustawienie nóg. Ale jak pisałem ten podział jest mi obojętny. Będzie nowy program: co powiesz na sytuację kiedy nauczając łuków płużnych będziesz wymagać kierowania zewnętrznego kolana w przód do środka skrętu ??? Wyjdzie łuk w pozycji kątowej wykonany carwingowo. Co będzie impulsem skrętnym? Kątowe ustawieni nart czy zmiana krawędzi ???? Ten podział moim zdaniem nic nie wnosi.

Tłumacz LeMasera użył określenia: mechanizm wyzwalający w rozdziale poświęconym roli wewnętrznej narty a opisując techniki przejścia pisze o utracie podparcia dolnej narty. Określenia wywołanie czy uruchomienie są bardzo ok. Inicjacja nie bardzo mi się podoba.

Dlatego staram się unikać określenia frontalnie. Często nie wiadomo co ma być frontem do czego. Istotne jest ustawienie bioder ( miedenicy) w stosunku do nart.

Bez zrozumienia mechaniki skrętu nie ma skutecznej dydaktyki, dyskusje na forum są jakie są. Celowość ich prowadzenia jest dla mnie dyskusyjna ale od czasu do czasu coś nie pokusi. Zgadzam się, że buty to podstawa i trudny temat.

Dla mnie pozycja frontalna oznacza, że płaszczyzna miednicy jest prostopadła do nart. Inaczej: nie definiuje pojęcia pozycji frontalnej choć używam bo jest w użyciu. Definiuje kontrę a brak kontry uważam za pozycję frontalną.

Sam po kilkunastu latach narciarstwa zacząłem nie tyle mówić prozą co zrozumiałem fizyczne zjawisko jazdy na na nartach. Jestem inżynierem konstruktorem rozumienie statyki czy dynamiki mam opanowane ale to co dziej się w czasie jazdy jest dość złożone, trudne do wyczucia i dopiero pewne podpowiedzi z literatury sprawiły, że ogarnąłem to pod kątem fizyki. Spowodowało to spory postęp w mojej technice narciarskiej.

Zakładam, że prowadząc skręt każdy stara się włożyć kolana do środka skrętu kieruj kolana w dół do środka skrętu. Efektywność tego zależy od możliwego zakresu obrotu główki kości udowej w stawie udowym. Niestety jesteśmy tak zbudowani, że nie ma tam zbyt dużo zapasu ale do się. Każdy obrót miednicy na zewnątrz ogranicza ten ruch. Zakładam wyłącznie obrót miednicy na zewnątrz od pozycji frontalnej: miednica w płaszczyźnie czołowej przekręca się na zewnątrz nie do wewnątrz bo to rotacja w kierunku skrętu a tego unikamy ja słusznie piszesz. To wyjaśnia zjawisko starych dobrze wyszkolonych na klasycznych nartach osób, wyuczonych kontry i wkładający biodra ( miednicę). Włożenie bioder z kontrą miednicą okazywało się niewystarczające do wejścia na krawędź i jazda cięta słabo im wychodziła. Lekiem na to było wyuczenie się pozycji frontalnej lub budowanie jej w trakcie prowadzenia skrętu i kierowanie kolan w dół do środka. Nagle wejście na krawędź stawało się dziecinne proste kiedy nasza miednica wróciła z pozycji kontry do pozycji frontalnej. Dzisiejszy narciarz, często jeździ naturalnie w pozycji frontalnej i daje radę. Dziś często trudno nauczyć go kontry i nie szans na jadę klasycznym śmigiem to jest ewolucją która wyginie.

Co to jest angulacja? Jak ktoś siedzi na krześle ze stopami na wprost kierujemy kolana w bok nie odrywając stóp. To jest angulacja, wkładanie kolan. Inna wersja: stańcie przed lustrem frontem do lustra, stopy prostopadle do lustra, ugnijcie nogi w kolanach i skierujcie kolana w bok, bez odrywania stóp i obracania tułowia, czy miednicy. To jest angulacja widoczna w lustrze jako kąt pomiędzy waszymi udami i goleniami. w lustrze wygląda to tak jakby kolano zgięło się w bok. W rzeczywistości kolano dalej zgina się w swojej płaszczyźnie ale cała noga przekręciła się w stawie biodrowym. To jest ruch w stawie biodrowym widoczny jako ukątowienie kolan 🙂 Dociekliwi mogą stanąć na wyprostowanych nogach i nie będą w stanie skierować kolan w bok, angulacja bez ugięcia w kolanach nie jest możliwa. Na wyprostowanych nogach obrót w stawie biodrowym wymaga oderwania stóp od ziemi .To jest rotacja stóp a nie angulacja kolan. Dalej można próbować ustawiać miednicę w prawo i lewo ( to jest kontra) i zaobserwować jak kontra wpływa na wielkość angulacji. Wpływa ujemnie. Bo kontra jest na zewnątrz skrętu a angulacja do środka. Dlatego kontra niezbędna do angulacji biodrami, ogranicza nam możliwość angulacji kolanami. Angulacja kolanami jest skuteczniejsza. Żeby jechać na krawędzi trzeba utrzymywać pozycję frontalną, żeby nie ograniczać sobie stopnia anulacji. Trzeba jechać na ugiętych kolanach. Chyba, że zbudujemy pozycję biodrami ( angulacja biodrami) Podsumowując: rotacja stóp i angulacja kolan to inne ruchy, angulacja kolan występuje tylko kiedy kolano jest ugięte. Istotny dla jazdy możliwy stopień angulacji zależy od ustawienia miednicy. Co to jest angulacja? Wersja dla tych co to nie lubią szczegółowego opisu: - po rozpoczęciu skrętu kieruj kolana w dół do środka skrętu. I to jest wystarczający instruktarz do zastosowania na stoku to jest opis dydaktyczny. A na forum pozwoliłem sobie na nieco więcej szczegółów anatomicznych 🙂

To nie jest wtórny ruch tylko intencjonalne zdjęcie ciężaru z wewnętrzej nogi zaznaczone strzałką i widoczne w postaci uniesienia narty. Wcześniej rozpoczęła się faza przejścia bo na filmie mamy jazdę ze skrętu w skręt ( staram się unikać określenia inicjacja no może jak ktoś pierwszy raz staje na nartach) .

Bez komentarza

Mylisz etap uczenia się danej ewolucji z ( budowanie danej sekwencji ruchów w przestrzeni) z realizacją tego przez wyszkolonego narciarza. Piszemy w dziale Nauka jazdy...

Pisałem: A określenia Mechanizm wyzwalający? Utrata podparcia dolnej narty? Zacytowane określenia pochodzą z Biblii narciarstwa napisanej przez znanego szatana- Rona LeMastera 🙂 Serdecznie tę lekturę polecam. Nie tylko ja polecam.

A określenia Mechanizm wyzwalający? Utrata podparcia dolnej narty? Są ci znane???

To nie jest problem werbalny tylko to wynika z tego którą nogę świadomie uruchamiamy. Uruchamiamy wewnętrzną jak pokazują strzałki. Jak dociążasz zewnętrzną??? Jakiś dodatkowy ciężar??? No nie: obciążenie zewnętrznej nogi można realizować tylko przez zdjęcie części ciężaru z wewnętrznej. Inicjatywa należy do wewnętrznej nogi czerwona strzałka pokazuje ugięcie wewnętrznej nogi. Instrukcja dla kursanta mówi o wewnętrznej nodze. Zewnętrza zrobi to co trzeba sama, uruchomiona ruchem wewnętrzej narty. Zaznaczam, że mówimy o inicjacji skrętu. Program mówi o zewnętrzej ;(

Jakie określenia proponujesz na " incjacje z wewnetrzej" ? Mechanizm wyzwalający? Utrata podparcia dolnej narty?? Na forum mówiono o inicjacji wewnętrzną, mnie to nie gryzie a staram się wpasować w język forumnowy. Nie napisałem PhantoMove bo Harb robi nieco inny ruch. Tyle o technice przejścia. Dalej odniosłem się do prowadzenia nart już po przejściu kiedy likwidujemy odchylenie. Doganianie nart nie jest najlepszym określeniem może lepiej pisać o powrocie do pozycji neutralnej. Jak do tego dochodzi to inna sprawa. Ale ja nie użyłbym określenia znalezienie balansu bo narciarz cały czas balansuje: jest pochylony, odchylony lub w pozycji neutralnej ( tułów nad stopami, SC w osi równowagi) Balansowanie sprowadza się do ruchu SC przód-tył, w stosunku do osi równowagi. Nie analizuje jazdy zawodniczej, prędkość nie jest dla mnie celem, bliżej mi to techniki jazdy po kartoflisku, luzu i zabawy na nartach.

Tak to też widać. możemy to nazwać inicjacją z wewnętrznej narty. Udciążenie narty, która ma być wewnętrzną skutkujące chwilową utratą równowagi w płaszczyźnie czołowej i przechylenie środka ciężkości narciarza do środka nowego skrętu. Ten ruch jest efektywny jeśli jedziemy szeroko w fazie przejścia. Widać ten ruch w pozycji wysokiej i niskiej 0:12 W niskiej 0:31 zaznaczono strzałką ale lepiej to widać przy następnym skręcie 0:38 Dlatego mówimy o odciążeniu narty która ma być wewnętrzną a nie obciążeniu narty, która ma być zewnętrzną. Programy tego nie rozumieją.