KubaR

Dokładnie takie same jak ze zjazdu po trudnej nartostradzie. Zresztą wchodzimy tu już w dyskusje dotyczące raczej filozofii - podobne pytanie mozna by zadać poco się ludzie wspinają. To już jest mniej narciarstwo to bardziej alpinizm - tylko, że narzedziem służacym bo pokonania ściany są narty. A po co ktokolwiek ma określać? Ty sam się decydujesz. Tak samo jak ze wspinaniem: uznajesz, że umiesz, masz sprzęt i partnerów i idziesz. Na zwykłej trasie są stałe dyżury i raczej się ich nie odwołuje z powodu innego zdarzenia. Dlaczego nie wolno?????? Pomijam przepisy o ochronie przyrody (parki narodowe) ale gdzie jest napisane, że nie wolno. Nawet zachodem grońskiego wolno - jest w rejonie udostepnionym do wspinania. Cały czas się pytam z jakiego powodu "go tam być nie powinno". Tzn. uważasz, że w górach nie powinno być wspinaczy, narciarzy wysokogórskich itp? Wypadki są immanentnie związane z tymi dyscyplinami. A ratownicy nie wiem jaką będa mieli reakcję, nie jestem w stanie tego przewidzieć. Kuba

A można odpisywać nie będąc? :-) To chyba trochę inaczej - słaby narciarz pchający się na zbyt trudny stok robi sobie krzywdę (bedzie miał trudności z których pokonania nie wiele wynika w sensie nauki techniki), może zrobić innym. Generalnie nie ma plusów. W przypadku miejsc które opisał Dziadek Kuby to raczej TOPR ale rozumiem intencję. Jak dla mnie to nie jest dobra argumentacja. Większość ratowników odpowie Ci, że zabranianie czy robienie halo w przypadku ludzi którzy wiedzą co robią a ulegli wypadkowi przez pech czy jakiś błąd nie ma sensu. Większość z nich sama sie wspina, chodzi na turach jeździ w ekstremalnych sytuacjach. Problemem są ci co nie wiedza co robią. Ja akurat nie lubię jazdy skokami, ale są trudne miejsca gdzie jedziesz płynnie, a są typowymi YFYD'ami (You Fall, You Die). To trochę tak jak ze wspinaczką na wysokim poziomie musisz być naprawdę pewny tego co robisz. A dlaczego to się robi? Może dla tego samego co Mallory: "bo są". Generują je dla siebie głównie. I jest to robione świadomie. Kuba

Fajnie napisałeś. Łapanki e facto odbywają się w rejonie Kasprowego, czasem w rezerwatach. Generalnie duża część tych zjazdów które opisałeś jest absolutnie legalna - prowadzą tamtędy szlaki turystyczne. Część oczywiście nie.Pozdrawiam,Kuba

Tak a'propos biegówek. Kiedyś (chyba 2001) spotkałem pod Kleine Glocknerem klienta na biegówkach. Klient się uparł że zjedzie, stanął, włożył kije na Babę - Jagę i pojechał. Niestety po kilku metrach go glebnęło, narty mu się złożyły wzdłuż tulowia i zaczął sie toczyć. Szczęśliwie po stoku, a nie w obryw. Dotoczył się na wypłaszczenie pod Adlersruhe. Wstać nie mógł chyba jeszcze przez 15 minut tak mu błędnik oszalał. Niżej widziałem go jak popierniczał po lodowcu i problemów nie miał. Jak znajdę slajdy to zeskanuję i wstawię. Hmm - zaczyna brzmieć interesująco. Tylko jeszcze mi powiedz czy ogranicza się to do nart typu stricte biegowego (wycyznowe do trasy) czy moga być okrawędziowane sladówki? Kuba P.S. W połowie lat osiemdziesiątych szlag mi trafił narty. Jeździłem wtedy na pożyczonych Rysach Metal super 215. Miałem circa 180 ale ważyłem <65 kg. Buty ofkorz miałem własne i dopasowane. Specjalnych problemów nie było, czasem się tylk ow bramkach nie wyrabiałem. A wyglądałem jak łódź podwodan w wynurzeniu.

Bo się nie zakłócają. Inny zakres fal. Mogą być problemy przy jednoczesnym szukaniu tzn. w detektorach przełączonych na odbiór może być detektor Recco słyszalny (i to faktycznie zakłóca). Podobnie czasami urządzenia elektroniczne bywają widziane przez detektor recco (w ten sposób Niemcy znaleźli klienta na Kaukazie). Z punktu widzenia poszukiwaniobiorcy obie te sytuacje nie mają znaczenia. Nie mają też dla pomocy koleżeńskiej, natomiast mogą mieć dla profi ratowników którzy przylecą z systemem Recco. Najnowszy model detektora Recco ma zresztą wbudowany normalny detektor na 457 kHz coby od razu szukać zwykłych detektorów i reflektorów Recco. Ma być dostępny w dzierżawie od tego sezonu. Pozdrawiam, Kuba

To nawet nie chodzi o dobór sprzętu. W tej chwili standard jest taki, że ratownicy (przynajmniej GORP) mają jechać z pełną apteczką do każdego zgłoszenia, a środek transportu ma być wyposażony w deskę. Niestety wyposażenie w defibrylatory i tlen jest już ograniczone do większych stacji i części samochodów. Jeżeli wzywając pomoc podamy, że klient nie oddycha lub ma potężne urazy to równocześnie ze startem ratowników na wyciągu wystartuje wsparcie - samochód z najbliższej stacji z odpowiednim wyposażeniem (i lekarzem, czasem z pogotowia), karetka pogotowia czy śmigłowiec sanitarny. Pozdrawiam, Kuba

Hej, Panowie czy nie wchodzicie za bardzo w szczegóły? Chyba tutaj piszemy o sytuacji stoków narciarskich i zwykłych ludziach. Jeżeli ktoś nie jest specjalistycznie przeszkolony to może (a raczej powinien): - zabezpieczyć miejsce wypadku, - zabezpieczyć poszkodowanego - raczej w typowych warunkach stoku rzadko, - wezwać jakieś przedsiębiorstwo transportowe typu TOPR/GOPR. Jeżeli jest przeszkolony w ramach jakiegoś BLS+AED (podstawowe zabiegi ratujące życie + defibrylator) czy BTLS (poziom circa ustawowo zdefiniowanych kursów kwalifikowanej pomocy przedlekarskiej) to wtedy może się bawić więcej, ale wtedy raczej wie co w takich przypadkach zrobić. Pozdrawiam, Kuba

Wywołałem wilka z lasu :-) Spieszę wyjaśnić, że chodziło mi nieco inny aspekt sprawy niż poszła dyskusja. Konkretnie napisałem, że poczułem największy progres w jeździe gdy zacząłem dużo (a raczej wyłącznie) w miękkich butach. Po jakimś czasie okazało się, że da się zjechać w nich takie rzeczy, o których wcześniej myślałem, że wymagają hiper podparcia. I oczywiście i Mitek i Janek macie rację w twardych butach się jeździ lepiej, masz lepsze podparcie, kontrolę itp. ale dla mnie jedną z miar narciarza jest umiejętność zjechania w trudnych warunkach "w kapciach". Wzięło mi się to z takiego zdarzenia kiedy jechałem za kolegą, który jechał w nieprzepiętych do zjazdu butach turowych i zapierdzielał tak, że go dogonić nie mogłem w ściśle zapiętych i twardszych. Owszem ale co z wyrobieniem odruchów? Zwróć uwagę ile ludzi, często bardzo dobrych narciarzy ma problemy z jazdą przy ograniczonej widoczności, szczególnie nocą, albo podczas jazdy w lesie (o jeździe nocą po lesie nie wspomnę). Związane jest to z tym, że muszą myśleć jak jechać, a tymczasem nasz komputer w głowie jest zajęty tym gdzie jechać. No i nie wyrabia. I dlatego ja wybrałem taką drogę - przejście na stosunkowo miękkie buty na cały sezon (i już tak zostało) coby wyrobić odruchy i zakodować je sobie w głowie. Szczerze mówiąc to nei spodziewałem się skutków w postaci poprawienia ogólnego czucia nart i byłem tym zaskoczony - to zresztą jest główny powód dla którego piszę o tym. Mam wrażenie, że dużo osób nie potrafi jeździć bez tego podparcia butem. Takie wrażenia mam po moich kursantach - często chłopaki które na slalomce 155 i w bucie "World Cup" po zamianie sprzętu na turowy, nawet na przygotowanym stoku jeżdża duuużo gorzej, o terenie nie wspomnę. A jazdę w rozpiętych butach to stosuję i teraz, nawet rozpinając te miękkie. Podobnie jak jazdę z zamkniętymi oczyma (oczywiście z asekuracją) - niesamowicie poprawia odbiór wrażeń "z nóg". Jak dla mnie na pewnym poziomie jest to interesujące doświadczenie i po swoich doświadczeniach uważam, że na pewnym poziomie większość powinna popróbować. Zwłaszcza w zróżnicowanym terenie gdzie w rozpiętych się nie da bo się z nich wyleci. A że łatwe na początku to nie jest to absolutna zgoda. Zresztą ja w tej chwili mam dość twarde (jak na skiturowe) buty choć od typowo zjazdowych są dużo miększe. Oczywiście cały powyższy wywód jest sensowny na pewnym poziomie jazdy. Pozdrawiam, Kuba

Napiszę coś heretyckiego.... Otóż uważam, że pierwszy od wielu lat istotny postęp w jeździe łapnąłem wtedy jak zacząłem używać miękkich butów (skialpinistycznych). O circa połowy lat 80-tych miałem buty wyczynowe lub parawyczynowe. I jakoś się ślizgałem. Na przełomie lat 90 i 2000 zdenerwowany faktem, że zmiana butów pomiędzy wyczynowymi salomonami a turowymi dwuklamrowymi dynafitami powoduje dyskomfort w jeździe, postanowiłem przejeździć sezon tylko w w tych dwuklamrowych kapciach. Po pierwszych doświadczeniach nagle coś zaskoczyło. Długo zastanawiałem się dlaczego i myślę, że póki miałem twarde, wspierające buty to po prostu na nich wisiałem. Jak zacząłem jeździć w "kapciach" to nagle okazało się, że muszę "stać na narcie". Kuba

Hej, Wrzuciłem opis z lat 60-tych dotyczący skrętu ciętego by raczej pokazać, że teksty które są czesto dziś pokazywane jako efekt techniki carvingowej były dostępne od lat. Skręt "na krawędziach" istniał od dawien dawna, natomaist Filinator ma rację, że: miałem nawet kiedyś takie powiedzenie, że aby dobrze wykonać skręt cięty to trzeba mieć super technikę, albo móc zrobić przysiad ze sztangą 150kg. A najlepiej i to i to. A tu się nie zgodzę do końca. Tzn. zmieniło się tylko to, że owszem zmienił się sprzęt, technologia poszła do przodu i możliwe się stało wyprodukowanie nart sztywnych poprzecznie a miękkich wzdłużnie. Natomiast z tą zmianą techniki to chyba nie jest do końca tak. Jeżeli weźmiesz narciarza który potrafił jeździć techniką ciętą na klasykach i postawisz go na karwingach to za moment na nich będzie jeździł w sposób cięty. Nawet jeśli będzie robił wszytsko to co pomagało mu zrobić skręt cięty na klasykach. Szybko zauważy, że to jest po prostu łatwiejsze i przyjemniejsze. I wtedy zacznie się jego ewolucja - bardzo często bez niczyjej ingerencji zostaną wyeliminowane wszytskie niepotrzebne przyruchy. Znam kilku gości którzy jeżdżą od lat 40-tych na nartach i Ci co potrafili od lat jechać techniką ciętą to łapnąwszy karwingi się przestawiali błyskawicznie a uśmiech się im na uszach zatrzymywał. Ale to nie tak. Ci ludzie nie jeździli na klasykach techniką ciętą. Nie czuli nart. I zmiana sprzętu nic im nie dała. Oni jeżdżąc wykonywali pewien wyuczony zestaw ruchów który pozwalał na zmianę kierunku. I tych trzeba wyuczyć innego zestawu ruchów. Wiesz, nie znam nikogo kto by negował "carving", a kto sensownie jeździ. Głosy które tu się odzywają raczej mówią o tym by nie pozbawiać programu nauczania elementów które są bardzo przydatne. Co więcej są bardzo przydatne poczatkującym czy średniozaawansowanym, a takich jkest na stokach najwięcej. Nie tylko nasze stoki często po kilku godzinach są rozmiekłe, po "sztruksiku" nie zostało śladu i co wtedy? Ty sobie poradzisz, MirekN też, Mitek ale Ci co są na nartach 10 dni w roku przy zerowym przygotowaniu kondycyjnym? A wykonując odciążenie może nie jest pięknie, nie jest to zgodne z trendem ale jest łatwiej, a w konsekwencji nieco bezpieczniej. Ja nie jestem instruktorem i daleko mi do waszej wiedzy i poziomu jazdy, przyglądam się zagadnieniu od drugiej strony. Widzę, że ludzie na stokach mają braki kondycyjne. Jeżdżą jak jeżdżą. I chyba nigdy nie uda się z nich zrobić super-techników. Czemu im nie dawać prostej, łatwej i nei wymagającej przygotowania kondycyjnego techniki na rozmiękłe dojazdy, roztopione stoki, czy zwały kalafiorów? A jednocześnie kłaśc nacisk na krawędź wtedy kiedy się da, kiedy jest bezpiecznie. W wielu dziedzinach na etapie początkującego daje się podstawy, ale jak najszersze, a potem klinet się może specjalizować. We współczesnym narciarstwie taką specjalizacją dla pewnie 80% to będzie czysta krawędź. Pozdrawiam, Kuba

Dokładnie. A dokładniej Georges Joubert i Jean Vuarnet "Jak doskonalić się w narciarstwie" ("Comment se perfectionner a ski") bodajże z 1968 roku, wydanie polskie które mam z 1974. A brzmi jakby współcześnie i rewolucyjnie Kuba

Hej, Tak na kanwie tego cytatu mam taką zagadkę. Kto i kiedy to napisał: "Aby skręcać bez ześlizgu stosujemy technikę cięta. Co rozumie się pod pojęciem technika cięta? Jeżeli skręt wykonywany jest bez ześlizgu mówimy, że jest "cięty". Wykonując go mamy wrażenie jak gdybyśmy jechali po szynach, lub jeszcze dokładniej - na łyżwach. Trzeba byśmy przed opanowaniem umiejętności ciętych skrętów zrozumieli kilka zasad. Nowoczesne narty pomyślane są w ten sposób, że po zakrawędziowaniu mają tendencję do poruszania się po pewnym określonym łuku. Łuk ten jest zmienny, zależnie od kąta nachylenia ślizgu narty do powierzchni śniegu (krawędziowanie), oraz od punktu nart, na który pada rzut środka ciężkości ciała narciarza./.../Tylko zachowanie układu pozwala na zapoczatkowanie skrętu ciętego. Natomiast do prowadzenia skrętu wystarczy proste pochylenie ciała (działa wtedy dociskająca narty siła odśrodkowa, której przy zapoczątkowaniu skrętu jeszcze nie ma). Na lodzie nieobciążone narty nie mogą wyciąć skrętu, do tego potrzebne jest stałe ich obciążenie. Reguła ta dyskwalifikuje stosowanie wszelich ruchów mających wpływ na obciążanie nart, a więc odciążenie przez zejście-wyjście, skoczne odciążenie, a nawet raptowne zejście w dół." Kto wie? Kuba

To, że była na stronie nie oznacza, że była faktycznie (w sensie oficjalnego komunikatu GOPR GK). Co więcej jeżeli chodzi o sezon 2005/2006 i późniejsze, to na pewno nie było, chyba, że Służba Śneigowo - Lawinowa w Twojej Grupie co innego publikuje na stronie, a co innego podaje w swoich rocznych sprawozdaniach. Co do sezonów wcześniejszych to musiałbym iść po sprawozdania do starego mieszkania, jak chcesz mogę to prześledzić jeszcze kilka lat wstecz. Jest/bywa rzadziej niż kilka lat temu. Wynika to z ujednolicania skali pomiędzy krajami i służbami. Stąd zarówno w Tatrach jak i w innych górach Polski jakiś czas temu nieco stopnie "spadły" - mniej się używa tych "wysokich". Skala jest wynalzakiem Alpejskim i stosowana w komunikatach ma dawać informację dla ludzi łażących i posługujących się róznymi STOP OR Go! czy innymi Munterami :-). Stąd niestety by dawała taką samą odpowiedź w mniejszych górach ulega nieco "spłaszczeniu". Niestety jest inny wniosek również - w tej sytuacji III jest już bardzo poważnym stopniem, czego część turystów/narciarzy nie kuma. I zresztą to było takim głównym powodem dyskusji z tym, że przy IV/V nie wychodzisz :-) Po prostu kiedyś to co teraz uznajemy za III było bardziej "rozdrobnione". Zresztą problem nie tylko dotyczy Karkonoszy czy innych gór w Polsce ale także Tatr i innych mniejszych, niealpejskich gór w Europie. Cały czas są dyskusje. Nawet na tegorocznym spotkaniu Sudecko-Karpackich Służb Lawinowych będzie temat: "the description of various avalanche risk levels (with intermediate stages) for harmonization". Czyli załapiesz się na I stopień? Gratuluję. Mnie bardziej chodziło o taki kilkudniowy stricte lawinowy ale i na "jedynce" to Junior czy Tosiek na pewno wam super zajęcia zrobią. To jak będziesz w tejże (w Szklarni?) i jak spotkasz Shreka to go pozdrów od Kuby z Rabki. Pozdrowienia, Kuba

Od co najmniej kilku lat nie było nigdzie w Polsce ogłoszonego stopnia V (chyba żeby w Tatrach przed 2005). Co do Karkonoszy to w sezonie 2005/2006 faktycznie było kilkanascie dni z IV, ale do co najmniej kilku z nich można by mieć pewne zastrzeżenia (nie ze względu na fachowość oceniających tylko pewnego dostosowywania skali do standardów). W sezonie 2006/2007 nie było w Karkonoszach ani jednego dnia z IV (3 na Babiej Górze w momencie dużego opadu w końcu stycznia). W tym sezonie 5 dni z IV w okolicy świąt w Karkonoszach, poza nimi chyba coś w Tatrach ale też pojedyncze dni. Jak się przyjrzysz definicji stopni zagrożenia, to zauważysz, że jest tam pewna "cezura" wielkości lawin i z tego powodu ciężko jest ustalić IV taką eksplicite zgodną ze skalą. Ponieważ jednak ludzie korzystają z metod określania zagrożenia bazujących na skali, robi się taki myk, że w tych mniejszych górach wyższe stopnie skali odnosi się głownie do stabilności (m in. zagrożone nachylenia) pokrywy pomijając trochę wielkość. Wystarczy, że musze oficjalny komunikat na www.gopr.pl sledzić. A kursik jakiś większy już zaliczony? Nikt nie deprecjonuje Karkonoszy. W Polsce poza Tatrami tam jest najwiecej lawin i niestety najwięcej wypadków. Tylko, w tak małych górach IV musi być rzadkością, a na rzetelną V to musiałaby być katastrofa. No to miłego dyżuru.... Kuba Użytkownik KubaR edytował ten post 24 wrzesień 2008 - 00:47 Drobne poprawki

To i tak masz dobrze. IV to nawet w Tatrach kilka dni w roku, a poza nimi to maks 2/3 dni. V to się chyba poza jakąś nieprawdopodbną katastrofą ogłosić w Polsce nie da. Ja to zresztą niezwykle płochliwy jestem i już tak od silnej II zaczynam być niezwykle ostrożny. Zresztą sam temat strachu jest ciekawy - ja jak napisałem to płochliwy jestem. Bardzo często odczuwam, może nie strach ale pewien dyskomfort w górach czy na nartach. Natomiast regularnie się boję gdy mam kogoś pod mniej lub bardziej formalną opieką. Wtedy to miewam taką gonitwę myśli że uchachacha. Kuba

No może często nie piszę, ale zimą więcej. A też filmik pokazywałem, nawet zresztą w celu wyjaśnienia o co mi technicznie chodzi :-) Zresztą na liście Jabola tyz mnie ni mo.... Kuba

Niestałość precyzyjności skali (maleje wraz ze wzrostem umiejętności) Kuba

Nie wiem. Mnie po prostu ta skal w jej górnej części jest bardzo dowolna. Tak ale taka definicja "trudnych warunków" to jest OK w dolnym zakresie. W górnym trudne warunki są inne. Zobacz tą skalę angielską co zapodałem - tam opis jest dość precyzyjny (jak dla mnie przynajmniej). To były przykłady, że trudne warunki moga oznaczać bardzo różne sytuacje. Tylko, że wąski żleb to może być żleb który jest na szerokość nart i generalnie pokonuje się go ześlizgiem, taki którym da się jechać obskokami i taki w którym da się ciasno kręcić. Który poeta miał na myśli? W takim pierwszym to sie inaczej nie da i mimo tego, że np. wyceniony będzie na więcej to techniczne umiejętności by nim zjechać będą niższe. Ja nie jest przeciw tej czy innej skali - podałem tylko problemy jakie sam napotkałem przy próbie samooceny. To chyba trochę zbyt daleko ale pomysl ciekawy. O to właśnie mnie zdziwiło. Kuba

hej, Przez jakiś czas trochę musiałem popracować i miałem dość internetu. Zresztą jak miałem wolną chwilę to latałem w góry. Ostatnie 1.5 tygodnia byłem w Laponii w masywie Akki - prowadziłem tam taki nasz doroczny obóz skiturowy. Niestety nie pozjeżdżaliśmy dużo bo trafiliśmy na parchatą pogodę i ponawiewany śnieg. Ale tak już jest na północy, za "polem kolarnym" . Aczkolwiek parę wyjść i zjadów padło. To chyba też nie do końca tak. Według mnie te definicje w skali są nieprecyzyjne. Przykład ze żlebem już podałem - jest on dla mnie symptomatyczny bo do zjazdu wąskim żlebem nie potrzeba specjalnych umiejętności poza zeslizgiem i skretem skocznym tylko solidną psychę. Robiłem w życiu kilka "śmiertelnych" zjazdów (tzn. takich w których przy upadku najprawdopodobniej giniesz) takich jak pokazywany gdzieś tu zjazd z Jugnfrau czy z samego szczytu Koenigspitze (ich "śmiertelnośc" wynikała z warunków /twardo/ i tego, że fragmenty jedzie się po podciętym od spodu stoku). Tyle, że jakieś specjalne umiejętności nie były potrzebne, poza wspomnianą "psychą" i pewnością siebie. Wspomniałem, że klasyfikuję się na "6" bo tam jest napisane, że "wciąż jednak popełniasz błędy a bardzo trudne warunki sprawiają ci kłopoty". No i mi bardzo trudne warunki sprawiają kłopoty - tyle, że nie wiem czy to są "bardzo trudne warunki" po "skalowemu" czy po mojemu. Ostatnio miałem (na wspomnianym wyjeździe) takie 100 metrów wysokościowych gdzie bardzo sprasowany śnieg leżał warstwą jakichś 30 cm na miękkim. Wyżej, póki był sprasowany i się tylko łamał (jak taka grubsza ale kruchsza szreń) to było Ok i można było zapierdalać (czujnie). Natomiast w tych feralnych metrach był nieco nawilgnięty i stawiał w bok takie opory, że mnie dwa razy na bok delikatnie i z gracją położyło. Wydaje mi się, że cały problem wynika a) z braku precyzyjności, mieszania narciarstwa stokowego z tzw. "freerajdem". Dla tego "off-piste" jest taka dość sensowna skala którą można tu podłożyć: Off Piste Ski Ability Levels (szukać na stronie pod "Off Piste Ski Ability Levels" ) Według mnie ona precyzyjniej oddaje te pozatrasowe kryteria niż to co jest w tej o której dyskutujemy. Wiem, że ta "nasza" ma być uniwersalna ale to chyba nie do końca wyjdzie. Myślę, że należałoby wprowadzić dwie i ewentualnie jakieś kryteria ich łaczenia. Ale może za dużo się czepiam :-) Kuba

Mitek, Ja to wszystko rozumiem. Tyle, że: ...nadal nie bardzo mogę się w niej ocenić. Przykładając ją literalnie to mi wychodzi ocena circa 6. Co wydaje mi się nieco mało, ale być może to "mało" wynika z megalomani jaką każdy w sobie jakoś nosi... Pozdrawiam, Kuba

Hej, Witajcie po przerwie, trochę czasu nie miałem. Ja się jakoś nie mogę w tej skali odnaleźć, być może z nastawienia pozatrasowego i braku od lat nart zjazdowych. Wydaje mi się, że jest tam za dużo niejednoznaczności. Przykładowo jazda w puchu - ile tego puchu, na czym? Przecież jak o jest mało (do 30 cm) i na twardym to każdy pojedzie nawet na klepkach od beczki. Czy podobnie "w ciężkim wiosennym śniegu" - czy to jest 20 cm takiego, czy warunki w których jak nierównomiernie obciążysz narty to wjeżdżasz po jaja, a jak się wywalisz to Cię ktoś musi wykopywać? Podobnie w pozycji skali 9 jest "i dasz radę zjechać wąskim i stromym żlebem" - znam ludzi co jeździli po bardzo trudnych żlebach (w większości skrętem skocznym) i to dość swobodnie, a ich poziom techniczny nie był za wysoki (tzn. jeździli ogólnie znacznie gorzej ode mnie, a ja jakimś orłem nie jestem). Wydaje mi się, że po prostu takie skale są bardzo ogólnikowe. Kuba

I to jest własnie TO! Janek - super - jak ja Ci zazdroszczę...... Co do talerzyków to te akurat są do dupy - co prawda są duże ale trójkątne i przy chodzeniu haczą o snieg. Zbieram się do wymiany na koliste (duże) lub takie 3/4 ale skleroza, lenistwo... Święte słowa. W ogóle jazda w terenie bez kijków to prawie niemożliwa jest. Często trza gwałtownie skoczyć, zwrot jakiś zrobić, jesteś zaskoczony. Jak nie masz kijów albo Ci się zpadają to nie masz z czego się odbić. Na poziomie gęstości i wilgotności. Puch to głównie taki śnieg o gęstości 30 - 60 kg/m3 i do tego suchy. Suchy - to oznacza, że po wzięciu go ręką (ubraną w rękawiczkę) się nie lepi - nie da się uformować kulki która po otwarciu rękki nie rozsypałaby się - jeżeli temperatura sniegu (nie powietrza!!) jest poniżej -1 to śnieg jest zawsze suchy. To co było widać na filmiku u mnie to już nie był puch a właśnie jeszcze świeży. Istnieje jeszcze ektremalny puch o gęstości 10 - 30 kg/m3 - polskiej nazwy na to nie ma, mówimy czasami "śnieg dziki" (ale to kalka jest z niemieckiego "wildschnee", podobnie jak angielskie "wild snow"). Raz w zyciu się na coś takiego załapałem - jedziesz w sniegu po pas a czujesz się jakby tam nic nie było, tylko cię delikatnie stabilizuje (tak jak 10-20 zwykłego puchu na twardym). Tak jeszcze wrócę do "i nie jest zsiadły (czyli cały czas musiało byc na minus)". Śnieg nie zsiada się gdy jest temperatura dodatnia (wogóle snieg fizycznie nie ma możliwości mieć temperatury >0). Za osiadanie i wiązanie śniegu odpowiada parę procesów z ktorych jednym z głownych jest tzw. przemiana redukująca (czy też stałotemperaturowa). W skrócie polega to na tym, że różne formy śniegu "redukowane" są do małych kulistych ziarenek. Proces ten działa najszybciej w okolicah 0 a im zimniej tym wolniej. Proces ten powoduje zwiększenie zwięzłości śniegu i generalnie jego stabilizację. Z jednym wyjątkiem (idlatego tak się rozpisuję). Gdy śnieg spadnie, mamy kupę puchu jest w jakiejś tam równowadze. Po jakimś czasie (w zależności od temperatury od kilku godzin do kilku dni) zaczyna się objawiać działanie tegoż metamorfizmu i snieg traci na wytrzymałości - po prostu rózne skomplikowane formy śnieżynek zaczynają się rozpadać i przestają się trzymać kupy. Po następnych godzinach/dniach już zaczyna się normalne "osiadanie". To dlatego latwiej czasami jechać dzień dwa po opadzie, ale niestety także wtedy łatwiej załapać się na "biały ekspres". Pozdrawiam, Kuba

Dzięki wszytskim za słowa uznania, szczerze mówiąc to się nie spodziewałem... Z przyjemnością, tylko, że z puchem mam mniej doświadczeń - to po czym jechałem to raczej nie puch tylko świeży, taki z circa 70-100kg na m3. W puchu to mi się udaje kilka razy w roku. Co do pogadania to się sumarycznie odezwę na końcu. Co do nachylenia to na poczatku około 30 stopni dalej nieco więcej tak w granicach 35. Akurat mierzyłem klinometrem dwa dni wczesniej bo pokazywałem kursantom metody mierzenia nachylenia kijkami (to za co mnie już tu ktoś opieprzył...) natomaist co do opierania na kijku to jednak dość mocno, to trochę mniej widać bo macham łapami jak wiatrak ale to kwestia nieskrócenia kijków po podejściu (skleroza a potem lenistwo: miały circa 140 cm.) To jakby z premedytacją. Jak już pisałem to tam było mnóstwa gówna w sniegu. W wersji niezwolnionej to dokładnie słychąc udezrzenia nart o zasypane rzeczy. Wracając do pogadania o puchu i świeżym - mi sie cięzko rozmawia o technice jazdy na nartach bo tak naprawdę jeżdżę "na czuja". Miedzy innymi dlatego jak rozmawiacie, Fredo, Jan, Mitek, Oldsnowjunky to grzecznie słucham i się uczę. Tym filmikiem chciałem pokazać z jednej strony troszkę inną technikę - mniej wyporu i prędkości, a z drugiej poprzeć trochę Freda. Po prostu sprzęt tutaj jest trochę inny niż typowy do freerajdów, zwłaszcza na moje wymiary a jakoś idzie. Natomaist jak chodzi o technikę jazdy - ja mam wrażenie, że problemy z jazdą w ogóle w terenie czy innych mniej typowych dla "boiskowca" warunkach to wynikają głównie z braku czucia narty, tego co się z nią dzieje i pewnego "wiszenia" na butach. Mnie bardzo dużo dało przejście na sprzęt turowy, kiedyś nawet jeździłem w butach wspinaczkowych. Wtedy nie ma wyjścia albo stoisz na narcie albo padasz bo oprzeć się ma na czym. Te opisywane na początku wątku pady na pysk są chyba z tym związane - nawykiem mocnego pójścia w przód, nawet jak jest miękko. Drugim poważnym elementem jest psychika - znam paru narciarzy na bardzo wysokim poziomie któzy mają trudności z jazdą w lesie, na stromym czy podciętym. Jeszcze gorzej jest w nocy, ale to jest już poza głównym tematem wątku. To chyba na tyle, Kuba

Hej, Podłączam się pod to co mówią szanowni przedmówcy: Mitek, Fredo, Jan i Oldssnowjunky. Zwłaszcza z pozycją zrównoważoną, czy też przewagą jeźdzca nad sprzętem. Z tym, że niestety nietylko z puchem ala i ze świeżym śniegiem bywa u nas (w Polsce) krucho. Jak dla mnie znacznie trudniejszy jest właśnie śnieg zsiadły, kóry już zaczął sie wiązać. Wtedy już nawet 30 cm może zacząć sprawiać problemy. I myślę, że wtedy tak naprawdę charakterystyka narty zaczyna pomagać (sztywność przodu, powierzchnia). Inną możliwością jest prędkość tak jak to już zostało powiedziane. Ja czasem stosuję nieco inną technikę, zwłąszcza wtedy gdy za bardzo się nie da rozpędzić (np. las) - dość szybkich skrętów, z mocnym oparciem się na kijku i jakby wyrwaniem nart nad śnieg. Wygląda to dość parszywie i siłowo ale działa. Akurat mam jeden filmik z nart i to własnie jest coś takiego: http://www.zpigichp....awy-w-lesie.wmv Warunki były takie, że kilka dni wcześniej spadło dość dużo świeżego (tak powyżej kolan), a potem przyszło lekkie ocieplenie po którym w ciągu dwóch dni śnieg siadł na ok. 30 cm (nad buta jakieś 5 cm). Dodatkowo spodem była warstwa starego z którego wystawały jakieś geologiczno-florystyczne niespodzianki chwytające za narty (nawet to miejscami słychać). Narty, zwykłe piankowe skiturowe hagany alpin (pod butem 7 cm), 177 cm długie, ja mam 182 i 86 kg + plecak ofkorz. Tak swoją drogą to raz w życiu miałem się okazję wyszaleć w puchu/świeżym kiedy byłem w Gruzji. Ponieważ aborygeni jeździli wyłącznie po trasie, wraz z kolegą poszatkowaliśmy prawie wszytskie okoliczne stoki :-) Mróz -10 i świeżego tak do pół uda. I wszytsko dla nas :-). Aż nas do roboty nie mogli zapędzić :-) Gdzieś mam slajdy jak zeskanuję to podrzucę. Kuba

Thx. Raczej nie. Zresztą przedeptany był masywnie. Podchodzi się od tej strony co widać, na to takie plaskate ramię i dalej po nim. Zachodzi się za tą trapezowatą górę (Rottalhorn) i tam na Rottalsatel (niewidoczna) zostawia narty a dalej po polach snieżnych w raczkach tam i nazad. Myśmy narty wyniesli na górę i pojechali w dół. Od przełęczy można jechać tak jak widać albo na przeciwległą stronę ramienia - jest przejazd między obrywami seraków. No ja się w tamtym rejonie w zeszłym roku ewakuowałem na włoską stronę - załamanie pogody. Między innymi dlatego, że lodowiec Grenz słynie z trudnej nawigacji. Pozdrówka, Kuba